Poema sobre mi tierra
Cuando digo C r o a c i a
no pienso en algo grande
ni en los montes ni en los valles
porque no existen montañas ni valles
tan grandes como
esta Palabra mía
cuando digo C r o a c i a
no sueño nada eterno
ni lo pasado, ni el futuro
porque y lo futuro
será pasado, y el pasado,
pasó para siempre
cuando digo C r o a c i a
no vocifero como los
que sus palabras huecas
echan al viento
cuando digo C r o a c i a
mi corazón lo dice en silencio
con más melancolía y temor
que despecho
cuando digo C r o a c i a
sé que eso somos yo
mi hermana y mi hermano
al igual que los millones de gentes
del último vagón de algún tren
que viaja hacia allá, donde
nadie los espera
cuando digo C r o a c i a
oigo una voz desde la última cubierta
en la entraña oscura de un antiguo
y lejano barco de vapor
cuyo destino es muy parecido
a aquel del Titanic
cuando digo C r o a c i a
siento que siento lo cruel que es la vida
y que sólo la sangre, el sudor y las lágrimas
valen más que las joyas
cuando digo C r o a c i a
mi canción por sí misma canta y llora
cuando digo C r o a c i a
yo sé que, para que mi tierra sea bonita para mí y para los demás,
en este poema más que en cualquier otro lugar
tengo que ser, tengo que ser, tengo que ser
Hombre
(Traducción: Željka Lovrenčić)
Pjesma o mojoj zemlji
Kad kažem H r v a t s k a
ja ne mislim na ništa veliko
ni na brda, ni na doline
jer nema brda, ni dolina
toliko velikih koliko je velika
ta moja Riječ
kad kažem H r v a t s k a
ja ne sanjam ništa vječno
ni prošlo, ni buduće
jer i buduće će jednom
biti prošlo, a što je prošlo
prošlo je jednom zauvijek
kad kažem H r v a t s k a
ja ne urlam kao oni
koji šuplje riječi
bacaju u vjetar
kad kažem H r v a t s k a
srce to žubori sasvim tiho
s više sjete, i strepnje
no prkosa
kad kažem H r v a t s k a
ja znam da to sam ja
moja sestra i moj brat
kao i milijuni drugih
iz zadnjeg vagona nekog vlaka
koji putuju za negdje
gdje ih ne čeka nitko
kad kažem H r v a t s k a
ja čujem glas iz zadnje palube
u mračnoj utrobi nekog davnog
i dalekog parobroda
čija sudbina je vrlo slična
onoj Titanika
kad kažem H r v a t s k a
ja gotovo pipam koliko je život surov
i kako su samo krv, znoj i suze
vredniji od dragulja
kad kažem H r v a t s k a
moja pjesma od sebe se sama
i pjeva i plače
kad kažem H r v a t s k a
da bi moja zemlja bila lijepa
ja znam kako, i za sebe i za druge
u toj pjesmi više no igdje
moram, moram, moram
biti Čovjek
Komiža, 25. lipnja 2012.
No hay comentarios:
Publicar un comentario